Upadek

Każde dziecko czasem upada.

Najgorzej gdy upadek wiąże się z interwencją sądu dla nieletnich. Jeśli dodatkowo sąd  umieści dziecko w schronisku, to możecie sobie szukać nowego dziecka, bo to stare jest już stracone. Na początku zostanie pobite i je okradną (o czym możecie poczytać w dzisiejszej Gazecie Wyborczej), a  co więcej nie będziecie wiedzieli kiedy wam je oddadzą. Posłuchajcie tego:

1. Trzy miesiące  temu Sąd Rejonowy dla Krakowa Krowodrzy umieścił chłopaka w schronisku dla nieletnich

2. Właśnie przedwczoraj minęły  te trzy miesiąca, ale jakoś  wolności nie odzyskał, chociaż sąd nie wydał postanowienia o przedłużeniu umieszczenia w schronisku.

3. Wczoraj poszedłem do sądu. W sekretariacie powiedzieli mi, wcale nie trzeba wydawać postanowienia o przedłużeniu pobytu. Wystarczy, że sąd zadecyduje o rozpoznaniu  sprawy w postępowaniu poprawczym. Tak było! Na prawdę!

 4. Dzisiaj zadzwoniłem do schroniska. Mówię, że nie mają postanowienia o przedłużeniu, więc niech zwalniają. Oni na to (bardzo grzecznie), że nie trzeba. To jest podobno powszechna ogólnopolska praktyka!

Ja wiem, że te dzieci są niegrzeczne. Biją i kradną.  Coś trzeba z nimi robić. Ale niech Bogowie rzucą sądy  rodzinne w czeluści piekieł! To jest – mówiąc młodzieżowo – masakra. Jeszcze nigdy żaden sąd mnie tak nie zasmucił. Art. 27 upn mówi przecież o tym, że o przedłużeniu umieszczenia w schronisku orzeka się postanowieniem. Zapada ono na posiedzeniu. Zawiadamia się o nim strony i obrońcę.  Przedłużyć można wyjątkowo. Czyli jak się to przeczyta, to nie trzeba wielkiego intelektu, by  dojść do przekonania, że trzeba wydać postanowienie, a bez postanowienia dziecko siedzi w schronisku nielegalnie.  Wymiar sprawiedliwości zwyczajnie okrada je z wolności! Jeśli moja rozmówczyni ze schroniska ma rację, to sądy dla nieletnich w Polsce nie znają tej regulacji, a zatem nie powinny istnieć. Nie mają prawa decydować o losie naszych dzieci . 

Żeby było smutniej powiem wam o innym chłopaku.  Chodzi o pobicie. Jak przeczytacie  27 upn to zobaczycie, że przy zwykłym pobiciu  schronisko może być stosowane tylko wtedy jak poza okolicznościami uzasadniającymi umieszczenie w tym schronisku, występuje jednocześnie: obawa ukrycia się, obawa zatarcia śladów przestępstwa albo brak możliwości ustalenia tożsamości nieletniego (bo niestosuje się par. 2). W tej sprawie, w postanowieniu Sąd napisał tylko o okolicznościach uzasadniających umieszczenie  w schronisku dla nieletnich. Pozostałych przesłanek nie dostrzegł i chyba ich nie było (nie wiem, bo przecież jestem subiektywnym obrońcą).  Składam zażalenie. Po tygodniu ustalam, że nie nadano mu biegu. Dyrektor schroniska informuje rodzinę, że złożenie zażalenia automatycznie przedłuża pobyt w  schronisku do pół roku, bo on nie przygotuje dokumentów. Cofam zażalenie. Mówię matce by najęła czołg i  wjechała  do tego schroniska, bo  dziecko jest przetrzymywane niesłusznie,  a na pewno je tam biją,  a może i gwałcą. Co innego miałem jej powiedzieć?!

Już myślałem, że moje relacje z  sądami dla nieletnich się odmienią. Niedawno piękny sąd (dzielnica Kraków Śródmieście), przypominający nieco Izabelę Rosselini z „Dzikości serca”, pokazał, że i wobec  nieletnich  można stosować przepisy (nie chodzi o to, że się udało, chodzi o  działanie w oparciu o powszechnie obowiązujące, łatwe  do zrozumienia regulacje). Był to jednak wyjątek, więcej szczęścia  nie miałem.

Na koniec zwracam się więc do was młodzi przestępcy, bo wiem, że czytacie tego bloga. To smutne, ale odwieczne - nie potraficie żyć zgodnie  z prawem. Przynajmniej nie dajcie się więc  złapać, póki nie będziecie mogli stanąć przed zwykłym sądem!  Wówczas będzie jeszcze dla was jakaś nadzieja.